Venene til Pinne kjem innom på vitjing, den eine etter den andre, men vert avviste ved døra og må vente utanfor medan Pinne steller i stand eitkvart der inne. Venene blir sitjande og undre seg saman. Tru om ikkje Pinne har ein løyndom? Det har ho også til gagns, syner det seg til slutt, og så blir det fest. Sluttpoenget verkar noko umotivert, men handlinga tek på ein engasjerande måte fram mange sider ved det å vere vener og det å vere ulike. Teikningane fortel mykje av historia og med gjennomtenkt perspektiv, avstemt fargebruk og dempa humor hevar dei boka. Tekst skriven på enkel versform understrekar den fredelege og idylliske grunntonen.
